niedziela, 30 lipca 2017

Sankofa. Nie zmarnuj życia – Tomasz Gaj OP, Magdalena Pajkowska


Tytuł: "Sankofa. Nie zmarnuj życia"

Autor: Tomasz Gaj Op, Magdalena Pajkowska

Kategoria: Nauki społeczne

Wydawnictwo: W drodze

Liczba stron: 288

Ocena: 8/10










Tak szczerze – zdarza się wam zastanawiać nad swoim życiem i tym wszystkim, co was otacza? Odpowiedzcie sobie sami na to pytanie. Nie tak, że już znacie odpowiedź. Po prostu się zatrzymajcie na chwilę i dajcie się ponieść własnym odczuciom. Codziennie gnamy do pracy, szkoły, chcemy spełnić wszystkie swoje obowiązki, znaleźć czas dla rodziny, znajomych, swoich pasji. Tylko gdzie w tym wszystkim jakieś wnioski, refleksje? Nie jesteśmy maszynami. Powinniśmy myśleć, czuć, odpoczywać, marzyć i dążyć do wyznaczonych sobie celów. Ale przede wszystkim nie powinniśmy zapominać o sobie.

"Sankofa" okazała się dla mnie bardzo pasjonującą książką. Gdy pierwszy raz wzięłam ją do ręki, nie do końca wiedziałam, co myśleć. Ta różowa okładka, nietypowa forma... Z jednej strony może odstraszać, ale z drugiej fascynuje i niesie ze sobą pewnego rodzaju tajemnicę. A kto nie lubi ich rozwiązywać? Jest to rozmowa Magdaleny Pajkowskiej, która jest dziennikarką i nie tylko, z księdzem dominikanem Tomaszem Gajem. Wspólnie poruszają wiele tematów duchowych, codziennych i psychologicznych, gdyż ksiądz Tomasz jest również psychologiem. Tak się złożyło, że ja od października również rozpoczynam studia psychologiczne, więc dla mnie jest to intrygujący i przede wszystkim gorący temat. Dostałam coś innego niż się spodziewałam, jednakże mimo to zostałam pozytywnie zaskoczona. 

Dla mnie jest to niezobowiązująca rozmowa dwójki dobrych znajomych, którzy poruszają w swobodny sposób bardzo ważne kwestie życiowe. Podoba mi się ten styl, gdyż spokojnie mogę śledzić ich dyskusję i wyrażać własne zdanie. Choć faktem jest, że jest to dość wymagająca książka. Należy się odpowiednio skupić, by zrozumieć ich postrzeganie świata oraz kolejne aspekty spraw duchowych i psychologicznych. Popełniłam błąd, bo na początku chciałam usiąść i przeczytać te wszystkie rozmowy naraz. Jeśli postanowicie zapoznać się z nimi, nie róbcie tak. To bezsensowne. Każdy rozdział jest inny, każda rozmowa ma własne indywidualne podłoże. W ten sposób to wszystko traci swój sens. "Sankofa" ma sprawić, że zatrzymamy się na chwilę, zdobędziemy nową wiedzę, ale poddamy się też głębokiej refleksji, która będzie nam towarzyszyć przez wiele dni. Jestem pewna, że taki był jej zamiar. 

Sam tytuł jest niezwykle intrygujący. Pewnie sobie myślicie, co niby oznacza słowo "sankofa"? Też się zastanawiałam, ale na szczęście autorzy książki doskonale to tłumaczą. "Oznacza mitycznego ptaka patrzącego w przeszłość, po to, żeby ją zrozumieć i ruszyć ku przyszłości." Przyznajcie, że to przepięknie brzmi. Pełne zrozumienia, nadziei i pozytywnego spojrzenia na świat. Taka jest właśnie ta rozmowa. 

To jest też ten typ dzieła, gdzie można mieć własne zdanie, całkowicie odmienne od zdania pani Magdaleny czy księdza Tomasza. Jednak jest to spory plus, gdyż można spojrzeć na pojęcia z całkowicie innej dotychczas nieznanej nam perspektywy. Bardzo to cenię. Nie lubię schematyczności i utartych frazesów, a tu właśnie tego nie ma. W dodatku oboje swoje wypowiedzi ubarwiają ciekawymi historyjkami z własnego życia, ale również kinematografii, malarstwa czy literatury. Zrobiło to na mnie olbrzymie wrażenie. Takie nawiązania idealnie odwzorowują wypowiedzi, ale ukazują też wykształcenie i ciekawość świata danej osoby. Przy okazji mogę się zapoznać z niektórymi historiami. 

Jak już wcześniej wspomniałam, tematyka jest naprawdę bardzo różnorodna. Zapoznajemy się z każdą częścią naszego życia, zaczynając od nas samych, naszych rodziców, dzieci, duchowość, pracy, znajomych. Oczywiście niektóre aspekty były ciekawsze, a niektóre nudniejsze. Aczkolwiek to jest bardzo subiektywny. W końcu każdy z nas ma inne zainteresowania, poglądy, więc nie wszystko go zaciekawi. 

Jedyny chyba mankament "Sankofy" jest brak konkretów, co mnie czasami bardzo irytowało. Jest podane jakieś rozwiązanie, ale w wielu wypadkach są to puste słowa, bo brak odpowiedzi na to, jak to zrobić. Z tego nic nie wynika, więc trudno te rady, spostrzeżenia zastosować w prawdziwym życiu. 

Myślę, że jest to idealny zbiór rozmów dla osób, które chcą zmienić coś w swoim życiu, ale odnaleźć też jego sens. No i oczywiście dla tych ciekawych świata i ludzi. Jeśli nimi jesteście i jesteście gotowi poświęcić swój czas na refleksje, to całym sercem polecam wam "Sankofę. Nie zmarnuj życia". 

Za możliwość przemyślenia swojego życia i zapoznania się z opiniami dwójki niezwykłych ludzi dziękuję bardzo wydawnictwu W drodze

wtorek, 11 lipca 2017

Transformers: Ostatni Rycerz – reż. Michael Bay


Tytuł: Transformers: Ostatni Rycerz

Reżyser: Michael Bay

Produkcja: USA

Gatunek: Science fiction 

Rola główna: Mark Wahlberg

Część: 5

Czas trwania: 2 godz. 28 min.

Premiera: 23 czerwca 2017 r. (Polska), 21 czerwca 2017 r. (świat)

Ocena: 8/10






Żyjemy na tym świecie jako jedyna dominująca rasa. To my dyktujemy warunki i podporządkowujemy sobie wszystkie żywe istoty. Mimo że nie zawsze nam się to udaje, to i tak my rządzimy. Wyobrażacie sobie, co by się stało, gdyby pojawił się jeszcze ktoś, ktoś z innej planet – kto jest o wiele bardziej potężny od nas ludzi? Trudno zaakceptować coś innego, a naszym naturalnym odruchem jest walka o przetrwanie i własne terytorium. Jednak w obliczu wspólnego zagrożenia, czy jesteśmy w stanie walczyć razem?

Transformersy nie są już mile widziane na Ziemi. Uważa się, że są zagrożeniem i mogą zniszczyć naszą rasę i Ziemię. W końcu to potężne roboty, które potrafią tylko niszczyć i walczyć. Większość ludzi zapomina, że one też mają swoje uczucia, niepowtarzalne osobowości i pragnienia. Muszą się chować po złomowiskach i pilnować, żeby nie zwracać na siebie zbyt dużej uwagi. Co się stanie, gdy zostanie znaleziona osoba, która ma zmienić dzieje ich historii?

Nie oglądałam nigdy wcześniej "Transformersów", choć miga mi w głowie, że chyba miałam jakąś styczność z pierwszą częścią, ale nic z niej nie pamiętam, więc można nazwać "Ostatniego Rycerza" moim pierwszym spotkaniem z tą serią. Nie miałam żadnych oczekiwań – ani pozytywnych, ani negatywnych. Byłam nastawiona na coś innego i zaciekawiona. Co z tego wyszło?

Ogólnie byłam bardzo zaskoczona samą koncepcją. Zawsze wyobrażałam sobie, że to są jakieś tam robociki, stworzone przez ludzi, które zawładnęły Ziemią. Takie typowe science fiction oparte na obawach ludzi. Nie wiedziałam, że pochodzą oni z innej planety, że są inną rasą. Dlatego czułam się zszokowana, gdy się o tym dowiedziałam i przede wszystkim uważam ten pomysł za całkowicie niekonwencjonalny. 

Na początku bałam się trochę, że się nie wciągnę i będę się nudzić przez dwie godziny. Jednak zawsze jak jestem zaciekawiona, to i z pasją oglądam, choćby film nie podobał mi się, a ten robił dobre wrażenie. Fabuła jest intrygująca i pełna akcji, więc nie ma czasu na znużenie. Tym bardziej że historia okazała się bardzo rozbudowana. Faktem jest, że nie znam poprzednich części, więc sporo tracę i do końca nie rozumiem tego wszystkiego. Ale nie spodziewałam się, że w filmie pojawi się tyle wątków, które dyskretnie łączą się ze sobą, tworząc niesamowitą całość. Niestety zawiodłam się trochę na zakończeniu. Było do bólu przewidywalne. Myślę, że nie znając fabuły, bylibyście w stanie przewidzieć koniec. Taki typowy dla science fiction, choć z drugiej strony sama nie wiem, co można by zmienić, żeby był mniej prawdopodobny.

Akcja jest dość niestała. Pojawiały się nudne momenty, które niepotrzebnie się ciągnęły. Albo właśnie czasami ta akcja była tak długa, emocjonalna, że aż niepotrzebnie przesadna. Jest to film akcji, więc jej właśnie powinniśmy się spodziewać i ją dostaliśmy, ale mogłaby być mniej chaotyczna, bardziej zaskakująca.

Chyba największe wrażenie zrobiło na mnie uniwersum. Uwielbiam nowe światy lub nasz świat przerobiony na inne zasady. Jeśli jest on dobrze stworzony, posiadający sensowne podstawy i różniący się od tych typowych, to jestem w siódmym niebie. I podczas tej produkcji byłam. Ziemia jako miejsce, gdzie mieszkają również Transformensy jest niezwykle ciekawa, a i ich sama planeta też robiła wrażenie. Przyznaję, że czasami tych podstaw trochę brakowało i pojawiało się dużo nielogicznych wydarzeń, ale mimo to to uniwersum zyskało moją sympatię i myślę, że w najbliższych miesiącach poznam je lepiej.

Do bohaterów mam mieszane uczucia. Samego Cade'a bardzo polubiłam, aczkolwiek działał mi na nerwy. Irytował mnie swoich zachowaniem, wiecznym zmienianiem zdania i nieogarnięciem, choć podziwiałam jego wytrwałość, dobre serce i przywiązanie do innych. Za to po prostu okropnie nie lubiłam Vivian. Ta kobiety była straszna... Przemądrzała, zbyt pewna siebie i niestabilna psychicznie. Tylko wszystko psuła. Nie mogę też zapomnieć o dość epizodycznej postaci, mianowicie Jimmym. Przesympatyczny bohater, który wprowadzał do produkcji komizm, w tym przypadku mile widziany przeze mnie. No i urocze, duże roboty. Każdy z nich był tak różny, specyficzny, że byłam pod olbrzymim wrażeniem ich kreacji. 

Problematyka filmu jest również bardzo rozbudowana. Jest to film akcji, który przemycił dużo istotnych problemów. Zwracał uwagę na tolerancję, która w naszym świecie jest ważna, a coraz częściej się o tym zapomina. Każdy jest inny, ma inne zwyczaje, inny wygląd, inne uczucia i spojrzenie na świat, a to nie znaczy, że przez to trzeba go zwalczać, znęcać się nad nim, czy ignorować. Ukazuje też, że przyjaźń i rodzina to potęga, o którą trzeba dbać i jej się trzymać.

O grze aktorskiej nie mam zbytnio, co mówić. Mało kto się wyróżniał, tylko moją uwagę przykuł Anthony Hopkins, grający Sir Edwarta. Poradził sobie z tym dość trudnym zadaniem bardzo dobrze. W filmie pojawiło się dużo efektów specjalnych, które wyglądały naturalnie.

"Transformers: Ostatni Rycerz" okazał się dobrą produkcją, którą będę miło wspominać, choć zdaję sobie sprawę, że nie każdy lubi takie klimaty. Jednak jeśli przyciąga was atmosfera robotów i przyszłości jest to film dla was. 

niedziela, 9 lipca 2017

Między walizkami – Paulina Wilk


Tytuł: "Między walizkami"

Autor: Paulina Wilk

Kategoria: Biografia

Wydawnictwo: W drodze

Liczba stron: 176

Ocena: 7/10












Czasami zapominamy... Tak po prostu zapominamy. Zapominamy o tym, że żyjemy. Nasze życie jest szybkie, pełne obowiązków, niespełnionych ambicji i codziennej rutyny. Dlatego warto się zatrzymać i spojrzeć na świat z innej perspektywy. Zauważyć, że jest piękny, pełen radości i miłości, ale spojrzeć również na problemy naszego globu, które wypieramy z naszych umysłów. Czy da się coś zrobić, by to zmienić?

Paulina Wilk jest pisarką i publicystką. Współpracowała z takimi magazynami jak "Kontynenty", "National Geographic" czy "W drodze". Od lat jest to jej pasja. Książka ta została stworzona z jej felietonów publikowanych w miesięczniku "W drodze" w latach 2014-2017. To jej własne przeżycia i spostrzeżenia, które dają do myślenia i pozwalają na chwilę zapomnieć o naszym zbyt szybkim życiu. 

"Za kilka dni nic nie będzie wiadome, a wszystko stanie się możliwe."

Nie będę udawać, że felietony kojarzą mi się dobrze, bo tak nie jest. Jak słyszę felieton, to od razu myślę o czytaniu ze zrozumieniem, z którym musiałam się męczyć w szkole. To były straszne klasówki. Mało czasu, dziwne pytania, które wydawały się nie na temat i schematyczny klucz, którego nie można pominąć, bo matura jest oceniana według wcześniej ustalonych zasad, więc trzeba się wpasować w nie, żeby osiągnąć dobry wynik. Tak szczerze – jak po takim czymś można samemu czytać lub pisać felietony? Jednak mimo to w mojej pamięci pozostało też coś innego – mała iskierka ciekawości, która towarzyszyła mi przy czytaniu tych wybranych tekstów. Rozum mówił, żebym skupiła się na zadaniach, a serce, żebym zastanowiła się nad tym, co czytam i nie traciła czasu na jakieś niepotrzebne schematy. Byłam zbyt pilna, żeby słuchać w tym przypadku serca. Ale teraz nie jestem już w szkole i mogę z małej iskierki stworzyć olbrzymie ognisko. 

Podoba mi się w felietonach to, że są bardzo subiektywne. To nie są suche fakty, jak w typowych tekstach popularno-naukowych. Tutaj mamy do czynienia z myślami autora, który przedstawia swoje własne zdanie na dany temat i pokazuje, w jaki sposób do niego doszedł. Czyż to nie jest piękne? Nie ma żadnych ograniczeń. Piszesz to, co chcesz i możesz się skonfrontować z opinią innych, która często jest bardzo kontrowersyjna. 

Styl Pani Wilk jest bardzo lekki, ale nie pomyślcie przy tym, że infantylny. O nie! Pisarka ma lekkość pióra, która pozwala na przyjemne czytanie i bezproblemowe skupienie się na tekście. Przy tym język jest inteligenty i dopracowany. Pojawia się dużo kunsztownych, górnolotnych słów, co normalnie potrafi mnie drażnić, gdyż autorzy sami nie umieją do końca ich użyć. W tej książce tak nie jest. Tu wszystko ma swoje własne miejsce – idealnie dopasowane. Dzięki temu mamy wrażenie, że rozmawiamy, z kimś o dużej wiedzy i wykształceniu (w rzeczywistości właśnie tak jest), więc bierzemy jego argumenty pod uwagę, ale nie chcemy być też gorsi. To zmusza do myślenia. 

Co do samej treści mam mieszane odczucia. Z jednej strony przemyślenia Pauliny Wilk bardzo mi się podobają, ale z drugiej mam wrażenie, że autorka mimo pozytywnych myśli za często narzeka, ale na razie skupmy się na tym co lepsze. Jej spojrzenie na świat jest w niektórych momentach tak pozytywne, że aż pojawia się uśmiech na mojej twarzy. Potrafi docenić małe rzeczy, na które na co dzień nie zwraca się uwagi. I to jest przepiękne. Zawsze byłam zdanie, że szczęście jest w małych wydarzeniach i nie trzeba szukać wielkich rzeczy, by je poczuć. To właśnie ukazuje autorka. Mimo że widziała wiele niesamowitych krajobrazów, zwyczajów, o których my nawet nie myślimy, to zwraca uwagę na to co małe, nieistotne, a w rzeczywistości tworzy nasze życie i nigdy nie powinniśmy o tym zapominać. "Między walizkami" przypomniało mi o tym i bardzo to doceniam.

Aczkolwiek przyznaję, że z wieloma felietonami nie zgadzałam się, co mnie trochę irytowało. Ale to nie jest wada, raczej bardzo duża zaleta, gdyż nie ma nic piękniejszego niż odmienne zdania. Mogłam we własnej głowie toczyć rozbudowane dyskusje na najróżniejsze tematy. A Paulina Wilk przeczyła, ujawniała swoje kolejne argumenty, które czasami mnie przekonywały, innym razem nie. Podziwiam ją, że umiała stworzyć iluzję rozmowy. Jeszcze pomagały w tym częste pytania retoryczne, które chyba najbardziej cenię ze wszystkich środków stylistycznych. 

I pojawia się ta jedna wada, o której wcześniej wspomniałam. Mimo pozytywnego wydźwięku większości tekstów pojawiał się jakiś mrok, który był całkowicie nieuzasadniony. Pisarka krytykowała coś, a nie miała potwierdzeń i moje własne, dość nędzne doświadczenie przeczyło temu. Mówiła, co jest źle, ale nie dawała rozwiązań. Większość z nas wie, co jest negatywne, ale albo go to nie obchodzi, albo nie umie tego zmienić. Takie coś do niczego nie prowadzi. 

Sama tematyka jest różnorodna. Są poruszane zwykłe, codzienne tematy, które wszyscy dobrze znamy, ale również problemy świata, o których nie wiemy lub je wypieramy. Paulina Wilk postarała się, żebyśmy nie mogli zamknąć oczu i udawać, że nic się nie dzieje. A przecież to najczęściej robimy. Doceniam to i mimo oporów stanęłam do własnej walki.

"Między walizkami" jest idealną książką, by spędzić miło czas, ale również nie marnować go zbyt beztrosko. Paradoksalnie pokazuje również, jak to robić i cieszyć się tymi chwilami. Dlatego jeśli lubicie pewnego rodzaju niespójności i różnorodne spojrzenie na świat, powinniście zapoznać się z tym cyklem felietonów. 

Za możliwość spojrzenia na świat oczami Pani Pauliny Wilk dziękuję bardzo wydawnictwu W drodze

piątek, 7 lipca 2017

Ósme życie (dla Brilki) – Nino Haratischwili


Tytuł: "Ósme życie (dla Brilki)"

Autor: Nino Haratischwili

Tłumaczenie: Urszula Poprawska

Cykl: Ósme życie (dla Brilki)

Tom: I

Kategoria: Literatura historyczna

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 586

Ocena: 6/10






Idziesz ulicą pełną ludzi. Nie rozglądasz się. Nie patrzysz na nikogo. Idziesz po prostu przed siebie zatopiony we własnych myślach. Nie pozwalasz sobie na żadne uczucia. Już dawno ich nie masz. One przeminęły razem z twoim dzieciństwem. Jesteś obojętny. Zawsze jakoś to będzie. W najgorszym przypadku wszystko stracisz. Jednak coś... Nie, nie ma czegoś. Jesteś tylko ty i twoja przeszłość. Nie! Jest coś. Nie można udawać, że to nie istnieje. To coś jest małe i ledwie się utrzymuje. Mimo to jest. Nie zaprzeczysz. To... Boisz się wymówić tego słowa. To... to nadzieja. Niesiony tą małą iskierką podnosisz głowę i widzisz. Przy tobie są ludzie. Tak samo zapadnięci i smutni jak ty. Widzisz ich historie, które tworzy rozpacz i szczęście przeplatające się na zmianę. Wtedy zdajesz sobie sprawę, że jesteś częścią czegoś większego. 

Wszystko zaczyna się od fabrykanta czekolady, który traktował swoją pracę najpoważniej na świecie. Miał marzenia i je spełniał, ale umiał również je poskromić. Zważywszy że w jego domu pojawiały się coraz to nowsze kobiety. Zaczęło się od żony, a później nie było już odwrotu – cztery córki i druga żona. Żadnego widoku  na spadkobiercę. Nie zostaje nic więcej jak pogodzić się z dominacją kobiet i pozwolić im żyć własnym życiem, w szczególności nieokrzesanej Stazji. Tak naprawdę to ona rozpoczyna ciąg wydarzeń, które będą się przekładać na następne trzy pokolenia i to nie tylko pokolenia kobiet.

O "Ósmym życiu" słyszałam wiele pozytywnych opinii. Prawie każdy recenzent zachwycał się nią, choć podkreślał, że to jest bardzo dojrzała i trudna powieść. Dla mnie chyba zbyt dojrzała, gdyż w ogóle mnie nie urzekła i nie rozumiem tych ochów i achów. Pomysł jest bardzo sztampowy, aczkolwiek historie rodzinne dochodzą najczęściej do trzech pokoleń. Tutaj mamy opowieść aż o pięciu (jeśli dobrze policzyłam, ale raczej dobrze). Nie zmienia to faktu, że nadal się nie wyróżnia. Nie wiedziałam, o czym jest ta książka, ale spodziewałam się czegoś całkowicie odmiennego. Nie zrozumcie mnie źle – nie mam nic przeciwko historiom rodzinnym. Uważam je za bardzo ciekawe i przede wszystkim potrzebne. Każda jest inna, lecz są takie które wyróżniają się jeszcze bardziej na tle pozostałych. Niestety "Ósmemu życiu" brakowało oryginalności, mimo bardzo rozbudowanego tła historycznego, które bardzo cenię. 

Styl autorki ku mojemu zadowoleniu okazał się bardzo dobry. Przyznaję, że jest ciężki i trudno się do niego przyzwyczaić, ale za to jest dopracowany, a to odgrywa ważną rolę w powieści. Nie można zarzucić pisarce, że potraktowała swoją powieść po macoszemu albo zbytnio skupiła się na samej historii, nie zwracając uwagi na to, jak ją przekazuje. Dzięki temu odbieram "Ósme życie" bardziej pozytywnie. Jednak muszę zwrócić uwagę, że język jest chaotyczny, co niektórych czytelników, w tym mnie, może irytować. Mimo to podczas czytania miałam wrażenie, że ta opowieść jest opowiadana przez bajarza, który stara się przekazać prawdziwą historię, nie zwracającą na siebie uwagi, w interesujący sposób.

Gdy zaczęłam czytać książkę, byłam oczarowana. To niesamowite spojrzenie na świat, na przeplatające się losy ludzi, na zwykły, słoneczny dzień sprawiły, że czekałam na niezwykłą, bajeczną opowieść opartą na prawdzie oraz radości podczas cierpienia. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy zdałam sobie sprawię, że będzie całkowicie inaczej. To było jak uderzenie zimnym kubłem wody. Czym dalej czytałam, tym bardziej byłam znużona i pragnęłam odłożyć powieść. "Ósme życie" jest książką historyczną, a ja takie bardzo lubię, tylko autorka chyba nie wzięła pod uwagę, że nie każdy zna idealnie historię Rosji i Gruzji. Podstawowe informacje posiadam, ale są to bardziej wiadomości wykute na przedmiot w szkole niż oparte na zrozumieniu i zainteresowaniu. Znam kilka nazwisk i dat, poza tym nic więcej. I podejrzewam, że jakoś dużo osób nie posiada większej wiedzy niż ja na ten temat. Pisarka nic nie wyjaśniała, jakby było oczywiste, kto, co i po co. Dlatego właśnie miałam problem ze środkową częścią, gdzie nie rozumiałam w ogóle tła historycznego, przez co też wydarzeń odbywających się w rodzinie Jaszi. Koniec był już dla mnie lepszy, ponieważ były to czasy drugiej wojny światowej i wydarzeń ściśle z nią związanych, a tu moja wiedza jest już znacznie większa. Tak naprawdę to podziwiam autorkę za jej wiedzę i poświęcenie, z jakim musiała ją zdobyć. Jest to godne pochwały. Tylko gdyby pamiętała, że nie każdy ma takie same zainteresowania jak ona...

"Ósme życie" mogłoby być genialne, gdyby nie same przykre historie. Rozumiem, życie nie jest usłane różami i są osoby, z których los okropnie zakpił. Jednakże nie bądźmy takimi pesymistami – życie potrafi być też piękne i trzeba o tym pamiętać. Autorka przyjęła schemat, że tylko dzieci mają prawo do szczęście (i to nie w każdym przypadku), a kiedy tylko dorastają to zostaje im ono brutalnie odebrane. Sama jestem w wieku, gdzie moje życie gwałtownie się zmienia, ale czy musi od razu oznaczać, że mam się wyzbyć radosnego spojrzenia na świat? Mamy prawo do szczęścia i nie wierzę, że każda, dosłownie każda historia źle się kończy. A miłość? Czy ona istnieje? Według powieści stanowczo nie. A jeśli już tak to ma tylko destrukcyjne działanie. I to dotyczy każdego możliwego rodzaju miłości. Przez całą książkę pojawiają się namiętne romanse, nudne małżeństwa, rodzinna solidarność, ale one nie mają żadnych podstaw zbudowanych z miłości. Jeżeli się już pojawiały, to opierały się jedynie na pragnieniu przetrwania. Może ktoś teraz pomyśli, że jestem naiwną idealistką i pewnie tak jest... Ale czy nie warto wierzyć?

Krótko o bohaterach – żadnego nie polubiłam. Za każdym razem, gdy rodził się ktoś nowy, pojawiały się zalążki sympatii i byłam przekonana, że to ona ostatecznie będzie królować. Jednak zawsze kończyło się tak samo – były zduszane na samym początku. Gdy pierwszy raz usłyszałam o Stazji, w mojej głowie pojawiła się jako ekscentryczna, młoda kobieta, która zachowała swoją żywotność do końca życia. Oczywiście musiało być całkowicie na odwrót. I jeszcze wszystkie te kobiety były do siebie pod względem charakterów tak podobne, że były innymi postaciami chyba tylko dlatego, że jedna osoba nie może tyle przeżyć.

Tak naprawdę powieść ratuje w moich oczach tematyka. Ile bym nie narzekała na "Ósme życie", to nie zmieni faktu, że autorka motyw przewodni opracowała perfekcyjnie. Użyła głębokiej symboliki, by ukazać, że każdy z nas ma własną, niepowtarzalną historię i każdy z nas pomaga tworzyć historie innych ludzi. Zawsze twierdziłam, że każda spotkana osoba ma na nas mniejszy czy większy wpływ, który ostatecznie nas kształtuje. Jesteśmy stworzeniami społecznymi i nawet nie powinniśmy się tego wyzbywać. Czy kiedy jesteście w wielkim mieście, zastanawiacie się, kim jest osoba siedzą przy was w autobusie? Czy kiedykolwiek spotkaliście ją albo dopiero ponownie spotkacie? Jaki ma na was wpływ? Ja zawsze zadaję sobie te pytania. 

Nie sądźcie, że żałuję, że przeczytałam tę książkę. Wręcz przeciwnie. Wiem, że bardzo narzekałam na nią, ale teraz mam własną opinię na jej temat oraz w pewien sposób zmieniła moje spojrzenie na świat. Może nie jakiś przełomowy, ale jednak... Nawet chyba się pokuszę o przeczytanie drugiego tomu. Nie teraz, ale w odległej przyszłości, gdzie będę już miała więcej doświadczenia. 

środa, 5 lipca 2017

Amelia – reż. Jean-Pierre Jeunet


Tytuł: Amelia

Reżyser: Jean-Pierre Jeunet

Produkcja: Francja, Niemcy

Kategoria: Dramat

Rola główna: Audrey Tautou

Czas trwania: 2 godz. 9 min.

Premiera: 19 październik 2001 r. (Polska), 25 kwietnia 2001 r. (świat)

Ocena: 9/10







Czuliście się kiedyś inni? Większość z was pewnie bez zastanowienia odpowie, że tak. W końcu każdy jest wyjątkowy i na swój sposób specyficzny. Tylko wtedy pojawia się pytanie, jak z tą innością się czujecie. Jesteście z niej dumni? Czy może właśnie uważacie za przekleństwo, które tylko przeszkadza wam w życiu? Myślę jednak, że największy problem jest wtedy, gdy szukacie swojej drugiej połówki, a przez waszą nieprzeciętność jest to trudne. Kto by nie chciał znaleźć swojego ukochanego czy ukochanej łatwo i bezproblemowo. Ale wszyscy wiemy, że miłość nie wybiera. Trzeba trafić na tę odpowiednią osobę, która zaakceptuje nas takimi, jakimi jesteśmy. 

Amelia od początku była wyjątkowa. Zamknięta w domu wraz ze swoimi dziwacznymi rodzicami nie miała zbyt dużo możliwości, by poznawać świat i przede wszystkim innych ludzi. Jej problemy z płucami ograniczały ją na każdym kroku, a przynajmniej tak twierdził jej ojciec. Lecz to odosobnienie i pogoda ducha sprawiły, że Amelia wyrosła na niezwykłego dorosłego o bardzo dobrym sercu i niesamowicie wybujałej wyobraźni. "A marzycielom powinno się pozwolić marzyć" jak to napisał Oliver Bowden.

Pierwszy raz usłyszałam o "Amelii", gdy wysłuchałam przepięknego soundtracka. Chciałam dowiedzieć się, co to za niesamowita muzyka i do jakiego filmu została stworzona. Byłam przekonana, że to jakaś bardzo sławna produkcja, tymczasem okazało się, że w ogóle o niej nie słyszałam. Od tego czasu wielokrotnie słyszałam o tym dramacie, a jego popularność znacznie wzrosła. Mimo że zajęło mi wiele lat, zanim nareszcie go obejrzałam, to wreszcie to zrobiłam i nie żałuję tego pod żadnym względem.

Sam pomysł jest całkowicie niekonwencjonalny. To komedia romantyczna, więc powinna podlegać pewnemu uroczemu schematowi, a "Amelia" zatarła wszelkie granice między tym, co wypada w takim filmie, a co nie. Początkowo miałam mieszane uczucia. Nie oszukujmy się – dramat jest dziwaczny. Nie każdemu takie ujęcie może się spodobać. Jednak mnie w ostatecznym rachunku zaskoczyło i to bardzo pozytywnie. Niecodziennie się spotyka narratora, który w nietypowy sposób opowiada historię. Nie mówi nam o tych ważnych rzeczach tylko o tych małych, które dają szczęście. Jakie znaczenie ma, czy dwójka bohaterów spotka się czy nie, jeśli w tym czasie przyszedł list do sąsiadki Amelii? Brzmi absurdalnie, nieprawdaż? Ale dzięki temu możemy zauważyć małe rzeczy, wydarzenia, które poprawią nam humor. 

Sama fabuła jest po prostu przeurocza. Nie należę do osób ckliwych i romantycznych, jednak nawet nie mam, co udawać, że ta opowieść mnie nie ruszyła. Tym bardziej że wątek romantyczny towarzyszy nam przez całą historię, ale tylko nas delikatnie dotyka, a nie uderza całą swoją słodyczą i przewidywalnością. Bardzo się wciągnęłam w tę historię, ale nie chciałam szybko poznać zakończenia. Chciałam funkcjonować w tym stanie i postrzegać świat oczami Amelii, która zwracała uwagę na każdy najmniejszy szczegół, co dawało uwielbiane przeze mnie poczucie panoramiczności. Całe życie bohaterki oraz jej najbliższych zostało ujęte z całkiem innej perspektywy, przez co czułam się oczarowana. 

Amelia była... Po prostu brakuje mi słów. Jest jedną z najlepiej wykreowanych i przy tym najsympatyczniejszych bohaterów, jakich spotkałam w kinematografii. Jej postać zapamiętam na bardzo długo i będę uważać ją za inspirację w moim życiu. Po prostu uwielbiam ją i jej wyobraźnię. To jest tak dobra, empatyczna dziewczyna... Dzięki umiejętności obserwacji świata i zauważania szczegółów była w stanie pomóc prawie każdemu, dać przypadkowej osobie szczęście. Jak można takiego kogoś nie podziwiać? Dzielna i silna, ale przy tym krucha i pełna emocji – taka jest właśnie Amelia. Bardzo polubiłam również jej ojca. Niesztampowa postać z olbrzymią liczbą dziwnych przyzwyczajeń, która mimo pewnych zmian, była im do końca wierna. Niestety zawiodłam się na jednym bohaterze, chłopaku z marzeń Amelii – Ninie. Ktoś taki, jak ta dziewczyna, powinna zakochać się w kimś równie wyjątkowym. Nino miał to coś, ale jak dla mnie niewystarczająco. Bardzo mało się o nim dowiadujemy.

Tematyka produkcji urzekła mnie. Ukazuje jak ważne jest w życiu, by robić małe rzeczy, ale wkładać w nie całe swoje serce. Wtedy z kilku małych wydarzeń, uczynków stworzy się coś wielkiego. "Amelia" pokazuje również, że zamykanie się w sobie i izolacja od życia może bardzo ograniczać, więc warto walczyć z głupimi uprzedzeniami. Nawet jeśli ma się nieokrzesaną wyobraźnię, jeszcze bardziej nieprzewidywalne pomysły i własne, odmienne spojrzenie na świat.

W filmie jest bardzo dobra obsada. Na każdym kroku trafia się na wyjątkowo utalentowanego aktora, lecz sama Audrey Tautou (Amelia) pobiła wszelkie moje oczekiwania. Cały czas była naturalna i przy tym idealnie wcielała się w rolę bohaterki. Potrafiła zagrać emocjonalne fragmenty, ale również te codzienne. 

"Amelia" jest naprawdę nieprzeciętną produkcją, która zaskoczy niejednego zgorzkniałego człowieka. Dla idealistów i marzycieli jest wyznacznikiem, dzięki któremu mogą znaleźć własną drogę i pokłady odwagi, o które sami nie podejrzewaliby się. Bardzo zachęcam do obejrzenia filmu i przede wszystkim marzenia i spełniania tych marzeń. 

sobota, 1 lipca 2017

Baśnie Barda Beedle'a – J.K. Rowling


Tytuł: "Baśnie Barda Beedle'a"

Autor: J.K. Rowling

Tłumaczenie: Andrzej Polkowski

Seria: Harry Potter

Kategoria: Fantastyka

Wydawnictwo: Media Rodzina

Liczba stron: 144

Ocena: 9/10






Pamiętacie te czasy, kiedy z utęsknieniem czekaliście na wieczór, by wysłuchać pasjonujących baśni na dobranoc? Mam nadzieję, że tak, ponieważ ja pamiętam to bardzo dobrze i jest to wyjątkowe wspomnienie. Zawsze wieczorem moja mama czytała lub opowiadała mi najróżniejsze historie. Znałam je na pamięć, więc każda pomyłka czy próba skrócenia opowieści skutkowała moją szybką interwencją. W końcu sami pomyślcie – skracać bajkę?! To wręcz niedorzeczne. Zastanawiające jest to, że wbrew pozorom wszystkie historie księżniczek nie fascynowały mnie jakoś bardzo. Oczywiście lubiłam je, ale wolałam wróżki, jakieś absurdalne przygody i emocje. Pewnie dlatego czytając tę książeczkę, bawiłam się bardzo dobrze. Bo wiecie – czarodzieje też mają swoje baśnie, które towarzyszyły im od najmłodszych lat.

Gdy pierwszy raz usłyszałam o tych wszystkich dodatkach do cyklu o Harrym Potterze, byłam w siódmym niebie. Lecz po jakimś czasie przypomniało mi się, że jakieś dodatkowe tomy, opowiastki najczęściej nie mają nic wspólnego z głównymi powieściami i są po prostu słabe. Dlatego zaczęłam się ich obawiać. Z "Harry'ego Pottera" przeczytałam już "Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć", a teraz "Baśnie Barda Beedle'a" i muszę wam powiedzieć, że warto było się z nimi zapoznać.

W ogóle bardzo mi się podoba pomysł na wydanie baśni czarodziejów. Jest to coś niespotykanego i przede wszystkim niekonwencjonalnego. Świat, w którym żyje Harry, jest bardzo rozbudowany, co zawsze podziwiałam w powieściach Rowling, więc to daje olbrzymie możliwości. Czemu właśnie nie pokazać, na czym bazują najmłodsi czarodzieje? To jakby zacząć od samych korzeni, a żaden fan nie będzie mógł czegoś takiego przeoczyć.

Lubię bardzo styl pisarki. Jest on lekki, taki niezobowiązujący, ale przy tym nie czuć w nim infantylizmu, co bardzo cenię. Tym bardziej że jest on dla niej bardzo charakterystyczny, więc nie miałabym problemu go rozpoznać, a to jest kolejny plus. Dzięki temu bajki czyta się przyjemnie i można przenieść się do świata, gdzie wszystko jest możliwe, a zwykłe historie przynoszą pokłady wiedzy. Choć niestety zauważyłam pewną tendencję – język Rowling w tym dziele nie jest już tak bardzo dopracowany jak w głównych książkach, więc niestety mam trochę poczucie, że autorka nie brała tego dodatku jakoś bardzo na poważnie. 

Bajki są bardzo krótkie. Nawet zaryzykuję stwierdzenie, że sporo za krótkie. Na szczęście mimo tego faktu czyta się je bardzo dobrze. Czasami czułam pewien niedosyt, ale nie na tyle by na dłużej pozostało negatywne odczucie. Gdyby były bardziej rozbudowane, można stworzyć by z nich kolejne olbrzymie historie, które na każdym kroku by zaskakiwały. 

Niesamowitą zaletą jest to, że książeczka jest podzielona na poszczególne części – baśń i osobisty komentarz Dumbledore. Jak dla mnie to raj. Te wypowiedzi dyrektora Hogwartu były bardzo zabawne i pouczające. Szczerze to po przeczytaniu już pierwszego komentarza miałam ochotę sięgnąć po "Harry'ego Pottera" i dla tej niesamowitej postaci przeczytać od początku cykl, mimo że robiłam to wielokrotnie. Dumbledore zwraca uwagę na małe szczegóły, które umykają i dodaje pewne historie z Hogwartu, które ubarwiają uniwersum.

Bardzo istotną rolę odgrywa tematyka. Każda z pięciu baśni porusza inny temat, co daje cykl pouczających opowieści. Autorka zwraca uwagę na problemy miłosne i to w innym kontekście niż zwykle spotykamy w naszych, rodzimych baśniach. Dlatego właśnie najbardziej spodobała mi się historia "Włochate serce czarodzieja". Tak wstrząsająca baśń nie jest spotykane wśród naszych, choć Andersen też potrafił zszokować. Możemy spotkać opowiadania o braku tolerancji, zbytniej pewności siebie, magii słów i nadziei. Jednak najdłużej czekałam na tę dobrze znana nam historię o trzech braciach. Czy wy też z takim zafascynowaniem poznawaliście ją w "Insygniach Śmierci"?

Nie mogę też zapomnieć o przecudownym wydaniu. Twarda, mroczna okładka i ilustracje, które za każdym razem zachwycają. Kiedy wzięłam pierwszy raz książkę do ręki, byłam zachwycona. Jednak gdy już ją czytałam i trafiałam na wcześniej niezauważalne rysunki, mój zachwyt z każdą chwilą się pogłębiał.

"Baśnie Barda Beedle'a" zaskoczyły mnie bardzo pozytywnie. Jestem zadowolona, że zapoznałam się z nimi i że posiadam je w swojej kolekcji "Harry'ego Pottera". Jeśli jesteście fanami cyklu o przygodach tego chłopca, to nie macie się nad czym zastanawiać – musicie je przeczytać. Natomiast jeśli tylko go lubicie, to nie jest dla was jakaś pozycja obowiązkowa, choć zapewniam, że będziecie dobrze się przy niej bawić.